Waar het voor mij begon:
Liefde voor fotografie heb ik meegekregen van mijn opa en vader. Al zolang ik mij kan herinneren waren zij tijdens vakanties, feestjes en op vrije dagen bezig met fotograferen (en toen ook nog wel eens het zelf ontwikkelen). En dat vond ik best interessant. Als tiener liep ik zelf bijna altijd met een (analoge) compact camera rond. Ik heb nog stapels foto’s van avondjes stappen of weekendjes weg met vrienden liggen.
Door andere hobby’s, interesses en werk, is het er nooit van gekomen om er echt werk van te maken. Tot ik in 2012 een DSR mocht lenen tijdens een tripje naar Berlijn. Het begon meteen weer te kriebelen! Ik las maandelijks verschillende magazines over fotografie, spitte het internet uit en kocht in 2013 mijn eigen camera. Hier ging ik vooral mee de straat op of de natuur in. Dat was mijn ding! Niet het fotograferen van mensen, maar het straatleven of mooie landschappen.
Dat hobby werk was leuk, maar ik miste toch wat technische kennis. Daarom ben ik in 2016 de vakopleiding aan de Fotovakschool gaan volgen. In juni 2018 heb ik na een super toffe expositie samen met mijn klasgenoten deze opleiding afgerond.
Fotografie nu:
Waar ik tot 3 jaar geleden vooral gefocust was op straat- en natuurfotografie, ben ik tijdens de opleiding volledig omgeslagen naar de andere kant: het fotograferen van mensen. Het is super leuk om mensen blij te kunnen maken met mooie beelden van zichzelf, partner of een familielid. Dit kan in de form van een portet, tijdens dat ene jump shot of bij het vastleggen van jullie liefde tijdens een bruiloft.
Mijn stijl van fotografie kenmerkt zich denk ik vooral in het rauwe, urban; met veel contrast. Dat kan in zwart/wit of juist in lekker felle kleuren. Ik hou ervan om geen standaard beelden vast te leggen, maar juist net even anders dan de rest.
Bij een familieportret dus juist niet met z’n allen geposeerd op de bank of voor een witte wand, maar lekker gek de straat op of gewoon bij jullie thuis. Liever een onbewaakt moment een foto kunnen maken waarin het model/modellen de slappe lach hebben, dan geposeerd met een (vaak toch wel) geforceerde lach.
Daarnaast heeft fotografie mij weer teruggebracht bij een andere oude liefde: basketball. Niet dat ik ooit zelf heb gespeeld, maar was vrij vaak te vinden langs veldjes waar vrienden speelden. Daaruit voortkomend heb ik een periode (2004 tot 2006) meegeholpen met het organiseren van toernooien voor Open Run. En nu sta ik sinds half 2019 dus weer regelmatig op mijn oude vertrouwde plekje langs het veld, maar nu mèt minimaal 1 camera. En niet alleen voor fotografie, maar ik probeer mijzelf ook de kunst van videografie eigen te maken. Je bent tenslotte nooit te oud om te leren. :). So much more to come!
Let’s Frame!
Ben je na het lezen van dit lange verhaal (nog steeds) enthousiast en wil je graag een shoot plannen, wil meer informatie ontvangen of gewoon even kennismaken kan natuurlijk ook! Zorg ik voor de koffie (of thee of limonade ofzo). 🙂
Via het contactformulier kan je je gegevens achterlaten en dan neem ik z.s.m. contact met je op om de opties te bespreken!
Tot snel!